nieuws
Altijd op de hoogte van het laatste nieuws.
Soms kom ik mezelf tegen in mijn werk. Niet letterlijk natuurlijk, maar in de verhalen en gevoelens van de mensen die tegenover me zitten. Hun twijfels, hun perfectionisme, hun angst om niet genoeg te zijn, ik herken ze maar al te goed. Dat zijn de momenten waarop ik besef: de stukken die ik zelf heb moeten doorleven, zijn precies wat mij helpt om een ander beter te begrijpen. Ik geloof niet dat we onze eigen thema’s ooit helemaal ‘achter ons laten’. Eerder dat we leren er anders mee om te gaan. Waar ik vroeger mijn onzekerheid zag als een obstakel, zie ik die nu als een bron van begrip. De dingen die ik zelf heb gevoeld, de spanning om het goed te doen, de angst om afgewezen te worden, het willen vasthouden aan controle: dat zijn precies de gevoelens die ik bij mijn leerlingen herken. En misschien is dat ook wat zelfvertrouwen echt is: niet het ontbreken van angst of twijfel, maar het vermogen om er vriendelijk naar te kijken. Zelfvertrouwen in de sport In de sport zien we zelfvertrouwen vaak als iets wat je nog hebt om te presteren. “Je moet meer vertrouwen hebben in jezelf”, hoor ik vaak. Alsof het een knop is die je even aanzet voordat je de ring in rijdt of die belangrijke presentatie die je moet geven. Maar in werkelijkheid is zelfvertrouwen iets wat groeit, langzaam, gelaagd, en vaak juist in de momenten dat het even niet gaat zoals je had gehoopt. Het ontstaat niet in de perfecte proef of presentatie, maar in hoe je met de imperfectie omgaat. Ik zie het in ruiters die een fout maken, maar toch hun focus hervinden. In leerlingen die leren om spanning niet als vijand, maar als informatie te zien. En in sporters die ontdekken dat hun waarde niet afhankelijk is van één beoordeling, één proef, of de mening van anderen. De angst om los te laten Onder veel prestatiedrang ligt iets zachts en kwetsbaars: de angst om los te laten. Soms is dat een vorm van verlatingsangst, de diepe overtuiging dat je alleen veilig bent als je alles onder controle hebt, of als je de goedkeuring van anderen behoudt. Die angst kan je scherp maken, maar ook uitputten. Het zorgt ervoor dat je alles wilt vasthouden, perfectioneren of beheersen. En juist daardoor raak je verwijderd van het gevoel van vertrouwen dat je zoekt. In mijn eigen werk kom ik dit ook tegen. Ik merk hoe moeilijk het soms is om echt te vertrouwen. Op mezelf, op het proces, op de ander. Maar steeds opnieuw besef ik: vertrouwen groeit pas als je bereid bent iets los te laten. De menselijke kant van groei Iedere sporter, ieder mens, heeft zijn of haar eigen weg te gaan. En dat laat zien hoe universeel dit thema is. De ene worstelt met onzekerheid, de ander met controle, weer een ander met de angst om niet gezien te worden. Als begeleider wil ik mijn leerlingen helpen om hun eigen pad te lopen, zonder dat ze alle hobbels hoeven te nemen die ik zelf tegenkwam. Tegelijkertijd weet ik: sommige stukken zijn juist nodig. Omdat ze leren dat vertrouwen niet wordt gegeven, het wordt opgebouwd, stukje voor stukje, door eerlijk te zijn over wat je voelt. Zelfvertrouwen is geen masker van zekerheid. Het is de stille stem die zegt: “Ik mag er zijn, ook als ik het even niet weet.” En misschien is dat wel de meest menselijke vorm van kracht die er bestaat. Mis jij op dit moment zelfvertrouwen in hetgeen je doet? Laten we dan contact hebben, ik kan je helpen.
Met de High Performance Giftcard verras je iemand met een moment van echte aandacht, reflectie en ontwikkeling. Een waardevol cadeau voor iedereen die klaar is voor persoonlijke groei, betere prestaties of meer balans. Perfect voor onder de boom, of gewoon omdat iemand het verdient. Neem contact met Benedict op voor de mogelijkheden, hij zorgt ervoor dat de giftcard mooi ingepakt wordt opgestuurd.
Emoties komen en gaan. De afgelopen periode -of eigenlijk zit ik er nog middenin- was voor mij persoonlijk behoorlijk turbulent. Momenten waarop ik zelf weer mocht ervaren dat ook ik niet boven het leven sta, hoeveel kennis of ervaring ik ook heb op het gebied van mentale training. Juist in die momenten merk ik hoe waardevol het is om zelf weer met iemand te praten, om mijn eigen patronen te herkennen, en om niet alles alleen te willen dragen. Je kunt nog zo veel weten over ademhaling, focus of mindset, maar op het moment dat de druk hoog wordt, neemt het lichaam het over. En dan komen automatisch de oude patronen omhoog, de reflexen die ooit bescherming boden, maar nu juist in de weg kunnen staan. De grens van mentale vaardigheden Mentale vaardigheden zijn ontzettend helpend. Ze leren je omgaan met druk, spanning en tegenslag, maar ze zijn geen pleister voor wat van binnen wringt. “Ik weet wat ik moet doen, maar ik voel het niet.” Dat is precies het moment waarop mentale vaardigheden niet meer genoeg zijn. Want onder prestatiedruk ligt meestal iets menselijks: De angst om het niet goed te doen; Het verlangen om gezien te worden; Oude overtuigingen die ooit nodig waren, maar nu in de weg staan. Zolang die gevoelens geen ruimte krijgen, blijven ze onder de oppervlakte meespelen. Zowel in privé situaties, maar ook in de wedstrijdring. Dat is het moment waarop je niet alleen met je hoofd, maar ook met je onderstroom aan het werk mag. Want zolang oude gevoelens of overtuigingen geen ruimte krijgen, blijven ze onder de oppervlakte meespelen. In je rijden, in je reacties, in hoe je met druk omgaat. Onlangs zei Marlies van Baalen nog heel treffend tijdens een presentatie die ik daar op stal gaf: “Op momenten dat je écht veel druk ervaart, val je vaak weer terug in oude gewoonten.” Want precies dat is wat ik in mijn werk zo vaak zie gebeuren, zelfs bij de meest bewuste, ambitieuze en goed voorbereide ruiters. De kracht van ruimte geven Echte groei begint waar we durven voelen. Waar we mild kijken naar onze eigen patronen, in plaats van ze te veroordelen of weg te duwen. Soms vraagt dat om vertragen. Om even niet harder te trainen, maar juist stil te staan bij wat spanning eigenlijk wil zeggen. Daar ligt voor mij de essentie van mentale training: niet nog meer doen, maar beter luisteren naar wat er vanbinnen gebeurt. Waarom dit mij raakt De menselijke kant van mentale training gaat dus niet over perfect presteren, maar over durven zijn met wat er is. Pas als je jezelf écht toestaat om mens te zijn, met spanning, twijfel en gevoel, kun je als ruiter in harmonie presteren. En dat is precies wat je paard ook voelt. Misschien kan ik die diepte aanboren omdat ik zelf weet hoe het is om vast te lopen in oude gewoonten. Om alles te willen controleren, en daardoor juist de verbinding met mezelf te verliezen. Mijn eigen ervaringen leren mij: veerkracht ontstaat niet door nog meer te willen, maar door ruimte te geven aan wat er al is. En dat is een hele uitdaging!
“Je moet het loslaten", "een 6 is ook voldoende" of "het hoeft niet altijd perfect te zijn." Heel vervelend vond ik het als dit tegen mij werd gezegd. Want loslaten, hoe dan? En waarom zou ik genoegen nemen met minder, als je diep vanbinnen voelt dat het beter kan? Ik heb er lang mee geworsteld, en het heeft lange tijd mijn ontwikkeling als ruiter in de weg gestaan. Strakke proeven, correct rijden en poetsen tot alles glom. Alles draaide om precisie en controle. Binnen de paardensport kom ik perfectionisme vaak tegen. Sterker nog: het is bijna een eigenschap die in deze sport wordt beloond. Het is dan ook niet gek dat veel ruiters de lat hoog leggen. Maar wanneer die lat té hoog wordt, verandert perfectionisme van een kracht in een valkuil. Waar perfectionisme zichtbaar wordt Veel ruiters die ik begeleid, ervaren wedstrijdspanning die rechtstreeks te maken heeft met perfectionisme. Ze willen het té goed doen. Elke fout voelt als falen. Elke 7 voelt als een gemiste 8. Dat verlangen naar perfectie leidt vaak tot te veel druk op het eigen presteren, overmatige focus op fouten in plaats van op ontwikkeling en spanning die ook het paard overneemt. Wat begint als motivatie, eindigt soms in blokkade. Perfectionisme insluiten Vanuit een systemische benadering kijk ik anders naar perfectionisme. Het is niet iets dat je “af moet leren” of “weg moet stoppen”. Integendeel: het vraagt om erkenning. Perfectionisme heeft namelijk een functie gehad in jouw systeem, het kan bijvoorbeeld een manier zijn geweest om erbij te horen, waardering te krijgen of controle te houden in een onzekere omgeving. Wanneer je perfectionisme wegduwt of ontkent, wordt het vaak alleen maar sterker. Pas wanneer je het insluit, dus erkent dat het er is en dat het je ook iets heeft gebracht, ontstaat er ruimte om er anders mee om te gaan. Je hoeft je perfectionisme niet kwijt te raken; je mag het zien als een deel van jou dat je ooit geholpen heeft, maar dat nu soms te dominant aanwezig is. Die erkenning geeft rust. Vanuit daar kun je gaan kiezen: waar helpt perfectionisme mij nog? En waar mag ik het zachter zetten om meer vrijheid en plezier te ervaren? Hoe help je een perfectionist? Het belangrijkste is: niet zeggen dat ze "minder moeten willen". Voor een perfectionist voelt dat als een onmogelijke opdracht. Je ontneemt ze hun drive, zonder een alternatief te geven. Wat wél werkt? Verleg de focus van het eindresultaat, naar het proces. “Welke stap heb je vandaag beter gedaan dan gisteren?”; Fouten leren zien als informatie hoe het anders kan, in plaats dit te zien als bewijs van falen; Door je bewust te worden van spanning in lichaam en hoofd, zodat je leert schakelen vóór het te veel wordt; Verbind je perfectionisme met plezier: waarom ben je ooit begonnen met rijden? Presteren vanuit plezier haalt de druk naar beneden. Hoe juist niet? Zeggen dat ze "gewoon moeten ontspannen"; Resultaten bagatelliseren (“een 6 is toch ook mooi”); Hun perfectionisme volledig willen afpakken. Want die drang naar kwaliteit is óók de bron van hun succes. Perfectionisme als kracht Perfectionisme hoeft geen vijand te zijn. Het kan juist een enorme motor zijn voor ontwikkeling, zolang het in balans blijft. De kunst is om de scherpe randjes eraf te halen: streven naar kwaliteit, zonder jezelf vast te zetten in een kooi van verwachtingen. Uit ervaring weet ik dat het niet eenvoudig is om perfectionisme in te sluiten, maar met hulp is er veel mogelijk. Ben jij opzoek naar hulp? Dan kijk ik graag samen met jou hoe we van jouw perfectionisme, weer een kracht kunnen maken! Stuur een bericht.
