Emoties komen en gaan. De afgelopen periode -of eigenlijk zit ik er nog middenin- was voor mij persoonlijk behoorlijk turbulent. Momenten waarop ik zelf weer mocht ervaren dat ook ik niet boven het leven sta, hoeveel kennis of ervaring ik ook heb op het gebied van mentale training. Juist in die momenten merk ik hoe waardevol het is om zelf weer met iemand te praten, om mijn eigen patronen te herkennen, en om niet alles alleen te willen dragen. Je kunt nog zo veel weten over ademhaling, focus of mindset, maar op het moment dat de druk hoog wordt, neemt het lichaam het over. En dan komen automatisch de oude patronen omhoog, de reflexen die ooit bescherming boden, maar nu juist in de weg kunnen staan. De grens van mentale vaardigheden Mentale vaardigheden zijn ontzettend helpend. Ze leren je omgaan met druk, spanning en tegenslag, maar ze zijn geen pleister voor wat van binnen wringt. “Ik weet wat ik moet doen, maar ik voel het niet.” Dat is precies het moment waarop mentale vaardigheden niet meer genoeg zijn. Want onder prestatiedruk ligt meestal iets menselijks: De angst om het niet goed te doen; Het verlangen om gezien te worden; Oude overtuigingen die ooit nodig waren, maar nu in de weg staan. Zolang die gevoelens geen ruimte krijgen, blijven ze onder de oppervlakte meespelen. Zowel in privé situaties, maar ook in de wedstrijdring. Dat is het moment waarop je niet alleen met je hoofd, maar ook met je onderstroom aan het werk mag. Want zolang oude gevoelens of overtuigingen geen ruimte krijgen, blijven ze onder de oppervlakte meespelen. In je rijden, in je reacties, in hoe je met druk omgaat. Onlangs zei Marlies van Baalen nog heel treffend tijdens een presentatie die ik daar op stal gaf: “Op momenten dat je écht veel druk ervaart, val je vaak weer terug in oude gewoonten.” Want precies dat is wat ik in mijn werk zo vaak zie gebeuren, zelfs bij de meest bewuste, ambitieuze en goed voorbereide ruiters. De kracht van ruimte geven Echte groei begint waar we durven voelen. Waar we mild kijken naar onze eigen patronen, in plaats van ze te veroordelen of weg te duwen. Soms vraagt dat om vertragen. Om even niet harder te trainen, maar juist stil te staan bij wat spanning eigenlijk wil zeggen. Daar ligt voor mij de essentie van mentale training: niet nog meer doen, maar beter luisteren naar wat er vanbinnen gebeurt. Waarom dit mij raakt De menselijke kant van mentale training gaat dus niet over perfect presteren, maar over durven zijn met wat er is. Pas als je jezelf écht toestaat om mens te zijn, met spanning, twijfel en gevoel, kun je als ruiter in harmonie presteren. En dat is precies wat je paard ook voelt. Misschien kan ik die diepte aanboren omdat ik zelf weet hoe het is om vast te lopen in oude gewoonten. Om alles te willen controleren, en daardoor juist de verbinding met mezelf te verliezen. Mijn eigen ervaringen leren mij: veerkracht ontstaat niet door nog meer te willen, maar door ruimte te geven aan wat er al is. En dat is een hele uitdaging!